Αγαπημένοι μας φίλοι,
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στην εποχή μας. Όλοι είμαστε σχεδόν βέβαιοι, πως η ανθρωπότητα περνά τις χειρότερες μέρες της. Αυτό όμως, που πραγματικά λείπει και η απουσία του προκαλεί θλίψη, φόβο και απόλυτη σύγχυση, είναι το φως.
Την έννοια του φωτός μπορεί κανείς να την προσδιορίσει με τους δικούς του όρους. Στη διδασκαλία όμως του Αποστόλου Παύλου, το φως ταυτίζεται με το πρόσωπο του Χριστού μας. Αυτός είναι, που με το λόγο Του, τη θυσία Του και με τη χάρη Του γίνεται το μέτρο των πραγμάτων, το μέτρο του καλού και του κακού, του ηθικού και του ανήθικου, του έντιμου και του άτιμου.
Μπορεί, θεωρητικά, να είμαστε όλοι εχθροί του σκότους, κατά βάθος όμως το σκότους μας φαίνεται βολικό. Στο σκοτάδι όλα γίνονται κρυφά. Στο σκοτάδι τίποτε δεν φαίνεται και κανείς δεν είναι ένοχος για τίποτε. Στο σκοτάδι όμως κυρίως λείπει αυτό, που αν υπήρχε, πολλά πράγματα και πολλοί άνθρωποι θα ήταν καλύτεροι: Η ντροπή.
Να γιατί οι Πατέρες μας, αποδίδουν στο πνευματικό φως, που εκπέμπει ο Τριαδικός Θεός, όχι μόνον την πνευματική ηδονή, αλλά και την επώδυνη επαφή με την αλήθεια. Το φως δεν φωτίζει μόνον. Γίνεται μέτρο που αξιολογεί τις επιλογές μας, που καλεί σε αυτοκριτική και που δείχνει το δρόμο σε μετάνοια. Και αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη, διότι, όπως λένε οι Νηπτικοί Πατέρες, η κακή έξη προς την αμαρτία έχει ταυτιστεί με τον εαυτό μας και η αποκόλληση από αυτήν κρύβει πόνο πολύ. Πόνο όμως λυτρωτικό.
Το Φως καταργεί την κατάσταση της σχετικότητας, όπου όλοι έχουν δίκιο και ο καθένας κατασκευάζει τη δική του ηθική, προσαρμοσμένη συνήθως εκ των υστέρων στην εγωπάθεια και τον ναρκισσισμό του. Το Φως κάνει τους ανθρώπους να μιλούν με ευθύτητα, χωρίς γιρλάντες και τεχνάσματα δημοσίων σχέσεων, χωρίς έννοια για διατάραξη ισορροπιών και απώλεια της εύνοιας εκ μέρους των ισχυρών. Κριτήριο για τον άνθρωπο του Φωτός είναι αυτό που αρέσει στον Κύριο (στ. 17), όχι διότι επιθυμεί να κολακέψει έναν δυνάστη Θεό, αλλά διότι επιθυμεί να ανταποκριθεί ολόψυχα, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, σε μια δωρεά απέραντης αγάπης.
Η ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
Αγαπημένοι φίλοι,
Ο κόσμος μας διψάει για ηγέτες. Όλοι λένε, πως ο καιρός των μεγάλων ηγετών πέρασε. Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται, όχι μόνον στην πολιτική, αλλά και σε όλους τους επιστημονικούς και πνευματικούς χώρους. Πολλοί δεν το λένε αρνητικά. Θεωρούν, πως η πρόοδος της επιστήμης, η ακρίβεια των μετρήσεων, η μαζική παραγωγή τεχνοκρατών και στελεχών επιχειρήσεων σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας είναι ικανή να ρυθμίσει ισορροπίες, να λύσει προβλήματα και κυρίως να πείσει για την αποτελεσματικότητα κάθε είδους αποφάσεων και μέτρων.
Παρ΄ όλα αυτά, ο κάθε χώρος, ακόμη και ο στενά επιχειρηματικός, διψάει για ηγέτες. Δεν είναι τυχαίο, πως το θέμα «ΗΓΕΣΙΑ», έχει γίνει αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης, πληθώρα μάλιστα σεμιναρίων παγκοσμίως, επιδιώκουν να διαμορφώσουν αποτελεσματικούς ηγέτες σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Η συγκέντρωση της προσοχής στον ρόλο του ηγέτη έχει οδηγήσει και σε ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα:
Ο ηγέτης δεν είναι ένας αυστηρός διοικητής, ένας καλός οργανωτής ή ένας ηρωικός στρατηλάτης, όπως τον περιγράφουν οι σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Σήμερα, αποτελεσματικός ηγέτης θεωρείται
- εκείνος, που θα μπορέσει να οραματιστεί μια καινούργια πραγματικότητα, καλύτερη από την τωρινή,
- εκείνος που θα μπορέσει να πείσει τους συνεργάτες του για την αξία της υλοποίησης του οράματός του και τέλος,
- εκείνος, που θα καταφέρει να τους συμπαρασύρει στον δρόμο της δράσης, με βασικό παράγοντα έμπνευσης το προσωπικό του παράδειγμα.
Το θέμα είναι μεγάλο και βέβαια δεν μπορεί να εξαντληθεί στο σημείωμα αυτό. Αυτό όμως, που εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει, συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω με την σημερινή Αποστολική περικοπή, είναι πως το ήθος και η πρακτική των Αποστολών και κατ΄ επέκτασιν η παράδοση της Εκκλησίας μας έχουν περιγράψει με λεπτομέρειες την ποιότητα του ηγέτη, αλλά και την έχουν φανερώσει διαχρονικά μέσα στη ζωή της Εκκλησίας.
Κατ΄ αρχάς, ας μην ξεχνάς αγαπημένη φίλη και αγαπημένε φίλε, πως ο ρόλος σου ως κατηχητή είναι ένας ρόλος ηγετικός. Πρώτον, έχεις ενστερνιστεί ένα όραμα γενικό, το όραμα ενός κόσμου καλύτερου, ειρηνικότερου και δικαιότερου από τον δικό μας, για χάρτη του οποίου αφιερώνεις δυνάμεις και χρόνο, προκειμένου να συμβάλλεις στην υλοποίηση του. Δεύτερον, έχεις ενώπιον σου εν δυνάμει συνεργάτες σου, που περιμένουν από σένα, όχι απλή ενημέρωση, αλλά έμπνευση, ορμή, πίστη στο καλύτερο και καθοδήγηση προς την υλοποίησή του. Και τρίτον, οι μαθητές σου και οι κάθε λογής ακροατές σου είναι έτοιμοι να σε ακολουθούσουν σε έναν δρόμο, αν βέβαια πειστούν από το προσωπικό σου παράδειγμα, πως ο δρόμος αυτός αξίζει κάθε είδους θυσία.
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση: Στον δρόμο αυτό, είσαι και εσύ καθοδηγούμενος. Έχεις κάνει δικό σου ένα όραμα, που το θεμελίωσε Άλλος και που σε έπεισε με το προσωπικό Του παράδειγμα, πως, αν Τον ακολουθήσεις, η ζωή, τόσο η δική σου, όσο και όλης της ανθρωπότητας θα βρει λύσεις και απαντήσεις σε πλήθος ερωτημάτων και αδιεξόδων. Θα ήθελα όμως να αναλογιστείς, πως η φλόγα σου αυτή, της οποίας μόνον εσύ γνωρίζεις την θερμότητα, μένει αναμμένη, γιατί στη ζωή σου αξιώθηκες ανθρώπους , που σου την ενέπνευσαν, την κρατάνε αναμμένη και η παρουσία τους ή η μνήμη τους σε βοηθά να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες και τους πειρασμούς.